Vanwege een mogelijke samenloop tussen belastingfraude en valsheid in geschrifte, is in art. 69, lid 4 AWR bepaald dat als een feit zowel onder art. 225, lid 2 Sr als art. 69 AWR valt, dat een strafvervolging op grond van art. 225, lid 2 Sr is uitgesloten. Dit wordt de vervolgingsuitsluitingsgrond genoemd. De achterliggende gedachte is dat de wetgever niet heeft gewild dat fiscaal strafrechtelijke waarborgen kunnen worden omzeild doordat het Openbaar Ministerie fiscaal strafrechtelijke feiten niet als zodanig strafrechtelijk vervolgd maar als een commuun delict  strafrechtelijk vervolgd (zoals in dit geval valsheid in geschrifte)[2]. Art. 69 lid 4 AWR bepaalt dan dat het Openbaar Ministerie strafrechtelijk moet vervolgen voor het fiscale delict en niet het commune delict.

De rechtspraak hieromtrent is specifiek. Zo ‘beperkt’ art. 69 AWR zich tot een strafvervolging van een onjuiste of onvolledig gedane ‘bij de belastingwet voorziene aangifte’ [3]. Als bijv. een verdachte wordt vervolgd voor valsheid in geschrifte wegens het overleggen van valse facturen bij een bezwaarschrift tegen een naheffingsaanslag, dan is geen sprake van een ‘bij de belastingwet voorziene aangifte’. Daardoor is de vervolgingsuitsluitingsgrond van art. 69, lid 4 AWR niet van toepassing [4].

De Hoge Raad oordeelde in 2020 dat art. 69 AWR een kwaliteitsdelict betreft, waardoor alleen degene die over de vereiste kwaliteit beschikt hiervoor strafrechtelijk kan worden vervolgd. Dat is diegene tot wie de uitnodiging tot het doen van aangifte is gericht. De Hoge Raad overwoog dat ook anderen in zo’n situatie, onder omstandigheden, strafrechtelijk kunnen worden vervolgd, en dan op grond van art. 225, lid 2 Sr. Die bepaling is immers tot eenieder gericht, waardoor geen speciale kwaliteit is vereist [5].